Polikarpov I-5Samolot był jednomiejscowym dwupłatem, stałym podwoziem i niewielkim kółkiem ogonowym. Konstrukcja maszyny była mieszana. Kadłub wykonany z kratownicy ze spawanych rury stalowych (podobnie jak rama silnika). Podłużnice ramy wykonano z duraluminium, całość pokryto płótnem. Górne skrzydło składało się z trzech części: wewnętrznej duraluminiowej i zewnętrznych - drewnianych. Dolne skrzydło było całkowicie drewniane. Łącznikiem były duraluminiowe kolumny w kształcie litery N. Klapy i lotki miały szkielet metalowy, opięty płótnem.
I-5 wycofano z wyposażenia Radzieckich Sił Powietrznych w 1939 roku. Po zakończeniu służby, wiele maszyn tego typu przeniesiono do lokalnych aeroklubów.
W 1941 roku, z powodu dużych strat w czasie operacji Barbarossa lotnictwo ZSRR przywracało do służby starsze typy maszyn. Również I-5 wróciło do lotów bojowych jako samoloty szturmowe i nocne bombowce. Przestarzałe samoloty szkolne naprędce uzbrajano i wysyłano na linię frontu. Wielka Wojna Ojczyźniana była pierwszym konfliktem, w którym I-5 brały udział.
Od października 1941 do stycznia 1942 roku samoloty były na wyposażeniu 11. Pułku Lotniczego Floty Czarnomorskiej, stacjonującym na Krymie: w 2. Eskadrze Szturmowej 5 OA oraz w 604 i 605 Eskadrze Myśliwsko-Bombowej.
Wersje
-
I-5 UTI-1 — I-5 przebudowany na samolot szkolno-treningowy. Kokpit przesunięto do przodu i dodano drugie miejsce wraz z urządzeniami sterowymi dla ucznia. W 1934 roku przebudowano tak około 20 samolotów wersji podstawowej.
-
I-5 bis — planowany, ulepszony wariant I-5. Ze względu na kłopoty z badaniami technicznymi nie został wprowadzony do produkcji, jednak wiele usprawnień wprowadzono do standardowej wersji, bez zmiany nazwy.
| Napęd | 9-cylindrowy silnik gwiazdowy Szwecow M-22 |
| Moc | 358 kW (480 KM) |
| Rozpiętość | 10,24 m |
| Długość | 6,78 m |
| Powierzchnia nośna | 21,3 m² |
| Własna | 934 kg |
| Startowa | 1355 kg |
| Prędkość max. | na poziomie morza: 278 km/h |
| Pułap | 7 500 m |
| Zasięg | 660 km |
Źródło. Wikipedia