Iljuszyn Ił-76 Iljuszyn Ił-76 (kod NATO – Candid) - produkcji radzieckiej/rosyjskiej, to jeden z najpowszechniejszych samolotów transportowych. Jego przeznaczeniem było przenoszenie ładunku o wadze 40 ton na odległość 5 000 km, w czasie krótszym niż 6 godzin. Dodatkowymi zaletami Ił-76 są zdolność do startu na krótkich pasach startowych oraz możliwość pracy w niesprzyjających warunkach pogodowych. Użytkownicy Ił-76 to: Rosja, Iran, Ukraina, Białoruś, Indie, Pakistan.
Konstrukcja Ił-76 opiera się na założeniach górnopłata z usterzeniem typu T. Tylna rampa załadunkowa z dwoma drzwiami otwieranymi na boki. Skrzydła o skosie 250 o konstrukcji przekładkowej. Sterowanie wspomagane hydraulicznie z awaryjnym sterowaniem ręcznym. Klapy i sloty na krawędzi natarcia. Konstrukcja całkowicie metalowa. Centropłat zintegrowany z kadłubem. Kadłub klasyczny półskorupowy. Podwozie wciągane hydraulicznie, trójzespołowe. Kółko nosowe sterowane z dwiema parami kół obok siebie. Zespoły główne podwójne dwukołowe tandem (4 koło w zespole). Przedni chowane do tyłu, główne do barbet burtowych. Amortyzatory olejowo - gazowe. Hamulce hydrauliczne. Napędem są cztery silniki turbowentylatorowe Aviadwigatel D-30KP o ciągu 11200 kg każdy w indywidualnych pylonach podskrzydłowych wyposażone w płytowe odwracacze ciągu. Wewnętrzne zbiorniki paliwa w skrzydłach o pojemności całkowitej 109480 l. Załoga siedmioosobowa z dwoma specjalistami załadunku. Kokpit z siedzeniami pilota i drugiego pilota obok siebie. Stanowisko nawigatora na w przeszklonym dziobie. Kabina ładunkowa z podłogą wzmocnioną stopami tytanu wyposażona w rolki, ciśnieniowa. W skład awioniki wchodzi radar pogodowy w części nosowej, radar mapowania terenu i nawigacyjny w owiewce podkadłubowej. Systemy do latania w każdych warunkach pogodowych w dzień i w nocy. Komputer do lotu automatycznego i automatycznej kontroli podejścia. Generator APU w prawej barbecie burtowej.
Prace projektowe nad Iłem-76, czterosilnikowym odrzutowym samolotem transportowym, rozpoczęto pod koniec lat 60, a przewodził im G.V. Noworzilow. Nowy samolot, według wstępnych projektów, miał zastąpić turbośmigłowego An-12: przenosić ładunki o wadze 40 ton na odległość 5 000 km, w czasie krótszym niż 6 godzin. Dodatkowymi zaletami Ił-76 miały być: zdolność do startu na krótkich pasach startowych oraz możliwość pracy w niesprzyjających warunkach pogodowych. Konstrukcja samolotu była inspirowana C-141 Starlifterem.
Pierwszy lot prototypu odbył się 25 marca 1971 r., po tym jak w zakładach GAZ-30 w Chodynce, zbudowano trzy egzemplarze samolotu i trzy kadłuby do prób naziemnych. Po raz pierwszy oficjalnie pokazano go na filmie, w roku 1974, jako samolot desantowy dla spadochroniarzy. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1975 r. w zakładach TAPO znajdujących się w Taszkencie (Uzbekistan). W roku 1990 wprowadzono zmodernizowane wersje MD i MT, lecz z powodu kłopotów finansowych wyprodukowano ich ograniczoną ilość. Na początku 1994 r. wyprodukowano 800 egz., lecz niespełna 3 lata później produkcję całkowicie zawieszono. Lepsze czasy dla Ił-76 nastały dopiero w 2004 r., kiedy część samolotów zmodernizowano, wymieniając im silniki. Rok później Chiny zamówiły 34 samoloty w wersji MD oraz 4 cysterny Ił-78, a w styczniu 2009 roku, Pakistan odebrał pierwszy z 4 zamówionych samolotów Ił-78. Obecnie, statki tego typu są używane w Rosji, Iranie, na Ukrainie, Białorusi, w Indiach i Pakistanie.
Dane taktyczno-techniczne
Napęd: 4 silniki turboodrzutowe Aviadwigatel D-30KP
Rozpiętość skrzydeł: 50,5 m
Długość: 46,59 m
Wysokość: 14,76 m
Powierzchnia nośna: 300 m²
Masa własna: 72 000 kg (Ił-76), 92 000 kg (Ił-76MD/TD) 104 000 (Ił-76MF/TF)
Masa startowa: 157 000 kg (Ił-76), 170 000 kg (Ił-76 M/T), 190 000 kg (Ił-76MD/TD), 210 000 kg (Ił-76 MF/TF)
Prędkość maksymalna: 900 km/h
Pułap: 13 000 m
Zasięg: 3 650 km (Ił-76), 4 000 km (Ił-76M/T), 4 200 (Ił-76MF/TF) 4 400 (Ił-76MD/TD)
Rozbieg: 850 m
Dobieg: 450 m
źródło. www.airshow.sp.mil.pl