
FOCKE WULF Fw-200 KURIER, CONDOR (condor-ptak) - samolot pasażerski, zaprojektowany przez inżyniera Bousemira, prototyp został oblatany 27 lipca 1937 roku, trzeci zbudowany samolot został osobistą maszyną Hitlera. Jeden z kolejnych samolotów został maszyną osobistą Heinricha Himmlera Reichs Führera SS. Kozystając z niezłych osiągów samolotu wytwórnia sfinansowała kilka wieloetapowych przelotów reklamowych. Między innymi w lipcu 1938 roku wykonano przelot Berlin - Kair - Berlin, w sierpniu 1938 roku przelot Berlin - Nowy Jork (non stop), w listopadzie 1938 roku przelot Berlin - Tokio, po czym napłynęło z całego świata wiele zamówień na samoloty w wersjach pasażerskich Fw-200A Kurier i Fw-200B Condor mieszczących cztery osoby załogi i dwudziestu sześciu pasażerów w dwóch kabinach. W międzyczasie na Fw-200 ustanowiono kilka rekordów
- Prędkość na trasie Berlin - Kair (3155 km) 304,891 km/h
28 lipca 1938 roku
- Prędkość na trasie Berlin - Nowy Jork (6372 km) 255,499 km/h
10 sierpnia 1938 roku
- Prędkość na trasie Nowy Jork - Berlin (6372 km) 321 km/h
13 sierpnia 1938 roku
- Prędkość na trasie Berlin - Kair (3155 km) 304,891 km/h
28 lipca 1938 roku
- Prędkość na trasie Berlin - Nowy Jork (6372 km) 255,499 km/h
10 sierpnia 1938 roku
- Prędkość na trasie Nowy Jork - Berlin (6372 km) 321 km/h
13 sierpnia 1938 roku
Wytwórnia spodziewała się dużych zamówień gdyż samolot przewyższał osiągami samolot JUNKERS Ju-52, Japonia zamówiła wersje wojskową, patrolową Fw-200C Condor z załogą powiększoną do siedmiu ośmiu osób o wzmocnionej konstrukcji z mocniejszymi silnikami. Wersja Fw-200D wojskowa transportowa nie posiadała uzbrojenia. Wybuch II wojny przeszkodził w wielkoseryjnej produkcji samolotu w wersji pasażerskiej. Od jesieni 1939 roku budowano wyłącznie wersję wojskowe, łącznie do lutego 1944 roku zbudowano 281 egzemplarzy wszystkich wersji. W czasie wojny wszystkie samoloty w wersjach cywilnych zostały przejęte przez Luftwaffe po przebudowie były używane do lotów rozpoznawczych i zwalczania żeglugi na Atlantyku, zadając w początkowym okresie wojny znaczne straty flocie alianckiej. Condory w wersji wojskowej były pierwszymi niemieckimi bombowcami czterosilnikowymi.
Pierwsze loty bojowe na Fw-200 wykonano podczas inwazji Norwegii w kwietniu 1940 roku, następnie samoloty używano do patrolowania Morza Północnego, Morza Bałtyckiego i Morza Barentsa. Fw-200 wyszukiwały samodzielnie statki handlowe bombardując je z małej wysokości, wiele zatopiły. Między innymi samoloty KG-40 (40 pułk bombowy) w okresie od sierpnia 1940 roku do 9 lutego 1941 roku zatopiły 85 statków. Kpt. Verlohr 16 stycznia 1941 roku zatopił dwa statki o łącznym tonażu 10 875 BRT. Największym zbombardowanym statkiem był transportowiec "Empress of Britain" o wyporności 43 348 BRT, trafiony przez kpt. Bernarda Jope 26 października 1940 roku, po kilku dniach statek został dobity przez U-2. Poza lotami patrolowymi zdarzały się klasyczne loty bombowe, w lutym 1941 roku wykonano nalot na Islandię. W międzyczasie wypróbowano samolot do zrzucania torped jednak bez sukcesów, głównie ze względu na niską jakość niemieckich torped lotniczych. W późniejszym okresie wojny kiedy statki pływały tylko w konwojach lub były dobrze uzbrojone, rola Condorów ograniczyła się głównie do wyszukiwania celów dla samolotów torpedowych i ubootów i rzadziej do stawiania zapór minowych. Fw-200 wytropiły między innymi konwoje PQ-14, PQ-16, PQ-17, PQ-18. Od 1942 roku samoloty wyposażano w radar dzięki czemu znacznie wzrosła skuteczność poszukiwań, wersje transportowe używano w tym czasie do zaopatrywania między innymi Afrika Korps. Mimo iż samoloty używano głównie do lotów patrolowych nie zaprzestano ataków bombowych. W czerwcu 1943 roku jeden samolot bombami uszkodził lotniskowiec eskortowy HMS "Unikorn", tylko samoloty trzeciego dywizjonu bombowego (III/KG 40) w ciągu siedmiu miesięcy 1943 roku zatopiły 11 statków o wyporności 79 000 ton i uszkodziły 10 statków o wyporności 78 700 ton. 28 grudnia 1943 roku z samolotu zrzucono po raz pierwszy bombę zdalnie sterowaną HENSCHEL Hs-293. W końcowym okresie wojny samoloty służyły wyłącznie do transportu, zaopatrując między innymi okrążone wojska pod Stalingradem i w twierdzy Breslau (Wrocław). W Luftwaffe końca II wojny doczekało tylko 13 samolotów (około 5 % dostarczonych). Podczas wykonywania lotów bojowych wyszła na jaw główna wada maszyny, zbyt słaba konstrukcja jak na potrzeby samolotu bojowego. Samoloty pasażerskie używane były głównie w Niemczech oraz w Brazylii (dwa egzemplarze używane do 1947 roku), Danii (dwa samoloty latały pod oznaczeniem Ka-1), Hiszpanii (dwa egzemplarze latały do 1948 roku) Szwecji (jedna maszyna używana do 1948 roku) i w Wielkiej Brytanii do 1946 roku
KONSTRUKCJA metalowa kryta blachą duralową, na skrzydłach lotki i klapy krokodylowe wychylane pneumatycznie, podwozie chowane hydraulicznie, golenie główne dwukołowe wyposażone w hamulce oraz koło ogonowe
NAPĘD cztery silniki gwiazdowe dziewięciocylindrowe BMW-Bramo-323R-2 Fafnir o mocy po 720 do 1000 kM (były to licencyjne Pratt & Whitney Hornet), śmigła metalowe trójłopatowe samonastawne
WERSJA Fw-200C silniki BMW Bramo Fafnir o mocy po 1200 kM z urządzeniem GM
UZBROJENIE wersja Fw-200C-3 ruchomy kaem MG-15 kal. 7,92 mm, trzy ruchome kaemy MG-131 kal. 13 mm, ruchome działko MG-151/20 kal. 20 mm, 2100 kg bomb, maksymalnie 3800 kg bomb lub dwie bomby zdalnie sterowane Hs-293
DANE wersja Fw-200A /Fw-200B /Fw-200C-3
rozpiętość m 32,84 / 32,84 / 32,84
długość m 23,85 / 23,85 / 23,85
wysokość m 6,10 / 6,30 / 6,30
powierzchnia nośna m² 118,0 / 118,0 / 118,0
masa własna kg 9000 / 10950 / 14100
masa całkowita kg 14600 / 17000 / 22700
prędkość maksymalna km/h 385 / 375 / 360
na wysokości m - / - / 4700
prędkość przelotowa km/h 335 / 340 / 335
prędkość ekonomiczna km/h - / - / 255
prędkość lądowania km/h 110 / 110/ 120
wznoszenie m/sek 7,0 / 7,5 / 5,8
pułap m 7500 / 7500 / 8500
zasięg km 4500 / 2000 / 4450
Oprac. Jacek Waszczuk
Pierwsze loty bojowe na Fw-200 wykonano podczas inwazji Norwegii w kwietniu 1940 roku, następnie samoloty używano do patrolowania Morza Północnego, Morza Bałtyckiego i Morza Barentsa. Fw-200 wyszukiwały samodzielnie statki handlowe bombardując je z małej wysokości, wiele zatopiły. Między innymi samoloty KG-40 (40 pułk bombowy) w okresie od sierpnia 1940 roku do 9 lutego 1941 roku zatopiły 85 statków. Kpt. Verlohr 16 stycznia 1941 roku zatopił dwa statki o łącznym tonażu 10 875 BRT. Największym zbombardowanym statkiem był transportowiec "Empress of Britain" o wyporności 43 348 BRT, trafiony przez kpt. Bernarda Jope 26 października 1940 roku, po kilku dniach statek został dobity przez U-2. Poza lotami patrolowymi zdarzały się klasyczne loty bombowe, w lutym 1941 roku wykonano nalot na Islandię. W międzyczasie wypróbowano samolot do zrzucania torped jednak bez sukcesów, głównie ze względu na niską jakość niemieckich torped lotniczych. W późniejszym okresie wojny kiedy statki pływały tylko w konwojach lub były dobrze uzbrojone, rola Condorów ograniczyła się głównie do wyszukiwania celów dla samolotów torpedowych i ubootów i rzadziej do stawiania zapór minowych. Fw-200 wytropiły między innymi konwoje PQ-14, PQ-16, PQ-17, PQ-18. Od 1942 roku samoloty wyposażano w radar dzięki czemu znacznie wzrosła skuteczność poszukiwań, wersje transportowe używano w tym czasie do zaopatrywania między innymi Afrika Korps. Mimo iż samoloty używano głównie do lotów patrolowych nie zaprzestano ataków bombowych. W czerwcu 1943 roku jeden samolot bombami uszkodził lotniskowiec eskortowy HMS "Unikorn", tylko samoloty trzeciego dywizjonu bombowego (III/KG 40) w ciągu siedmiu miesięcy 1943 roku zatopiły 11 statków o wyporności 79 000 ton i uszkodziły 10 statków o wyporności 78 700 ton. 28 grudnia 1943 roku z samolotu zrzucono po raz pierwszy bombę zdalnie sterowaną HENSCHEL Hs-293. W końcowym okresie wojny samoloty służyły wyłącznie do transportu, zaopatrując między innymi okrążone wojska pod Stalingradem i w twierdzy Breslau (Wrocław). W Luftwaffe końca II wojny doczekało tylko 13 samolotów (około 5 % dostarczonych). Podczas wykonywania lotów bojowych wyszła na jaw główna wada maszyny, zbyt słaba konstrukcja jak na potrzeby samolotu bojowego. Samoloty pasażerskie używane były głównie w Niemczech oraz w Brazylii (dwa egzemplarze używane do 1947 roku), Danii (dwa samoloty latały pod oznaczeniem Ka-1), Hiszpanii (dwa egzemplarze latały do 1948 roku) Szwecji (jedna maszyna używana do 1948 roku) i w Wielkiej Brytanii do 1946 roku
KONSTRUKCJA metalowa kryta blachą duralową, na skrzydłach lotki i klapy krokodylowe wychylane pneumatycznie, podwozie chowane hydraulicznie, golenie główne dwukołowe wyposażone w hamulce oraz koło ogonowe
NAPĘD cztery silniki gwiazdowe dziewięciocylindrowe BMW-Bramo-323R-2 Fafnir o mocy po 720 do 1000 kM (były to licencyjne Pratt & Whitney Hornet), śmigła metalowe trójłopatowe samonastawne
WERSJA Fw-200C silniki BMW Bramo Fafnir o mocy po 1200 kM z urządzeniem GM
UZBROJENIE wersja Fw-200C-3 ruchomy kaem MG-15 kal. 7,92 mm, trzy ruchome kaemy MG-131 kal. 13 mm, ruchome działko MG-151/20 kal. 20 mm, 2100 kg bomb, maksymalnie 3800 kg bomb lub dwie bomby zdalnie sterowane Hs-293
DANE wersja Fw-200A /Fw-200B /Fw-200C-3
rozpiętość m 32,84 / 32,84 / 32,84
długość m 23,85 / 23,85 / 23,85
wysokość m 6,10 / 6,30 / 6,30
powierzchnia nośna m² 118,0 / 118,0 / 118,0
masa własna kg 9000 / 10950 / 14100
masa całkowita kg 14600 / 17000 / 22700
prędkość maksymalna km/h 385 / 375 / 360
na wysokości m - / - / 4700
prędkość przelotowa km/h 335 / 340 / 335
prędkość ekonomiczna km/h - / - / 255
prędkość lądowania km/h 110 / 110/ 120
wznoszenie m/sek 7,0 / 7,5 / 5,8
pułap m 7500 / 7500 / 8500
zasięg km 4500 / 2000 / 4450
Oprac. Jacek Waszczuk