Jakowlew Jak-2

Jakowlew Jak-2

Jakowlew Jak-2 - prace nad lekkim dwusilnikowym bombowcem BB-22 rozpoczęto w biurze konstrukcyjnym Jakowlewa w 1938r. Prototyp był gotów wiosną 1939r. Wyniki pierwszych prób były bardzo zachęcające - samolot osiągnął prędkość 560 km/h, większą niż większość ówczesnych myśliwców (warto pamiętać jednak, że nie zamontowano wtedy jeszcze uzbrojenia). Rozpoczęte w maju 1939r. próby państwowe wykazały konieczność modyfikacji systemu chłodzenia silników, wyszły na jaw również wady instalacji paliwowej i hamulców. Po usunięciu większości usterek i przebudowie kabiny załogi, co poprawiło widoczność i pole ostrzału, samolot zakwalifikowano do produkcji seryjnej. Pierwszy egzemplarz był gotowy 31 XII 1939r. 

Pierwsza seria została szybko ukończona. Samoloty te przeszły próby w marcu-kwietniu 1940r. Okazało się, że ich niska jakość wykonania pogarsza osiągi, pojawiły się problemy z niedostateczną statecznością podłużną, wciąż niewystarczające było chłodzenie silników. Wprowadzane poprawki powodowały wzrost masy własnej płatowca i dalsze pogarszanie się osiągów. BB-22 (w 1940r. zmieniono oznaczenie na Jak-2) okazał się ponadto być bardzo trudny w pilotażu i mogły na nim latać jedynie doświadczone załogi. Przeniesienie produkcji do Moskwy poprawiło wprawdzie dokładność wykonania, ale nie rozwiązało pozostałych problemów. Jakowlew, zdając sobie sprawę, że BB-22 jest konstrukcją nieudaną rozpoczął prace nad jego następcą, późniejszym Jakiem-4.

Pierwsze Jaki-2 trafiły jesienią 1940r. do 136 pułku bombowego, lecz ze względu na liczne usterki stały głównie w hangarze. W pierwszych dniach wojny niemiecko-radzieckiej jednostka ta, w której służyli niezbyt doświadczeni piloci, poniosła znaczne straty. Po trzech tygodniach wojny pozostał zaledwie 1 (!) z posiadanych początkowo 49 Jaków-2. W innych jednostkach posiadających te samoloty (314 i 316 pułk rozpoznawczy) straty były równie poważne. Piloci ironicznie nazwali BB-22 "Bezużytecznymi Bombowcami" (biespoleżnyj bombardirowszczik). Przyczyną tak złej opinii było niedostateczne uzbrojenie obronne, trudny pilotaż, stosunkowo niewielki ładunek bomb i brak opancerzenia. W efekcie produkcję przerwano po zbudowaniu zaledwie 100 egzemplarzy.

Konstrukcja: mieszana drewniano-metalowa, kryta głównie sklejką i częściowo płótnem i blachą duralową; dwusilnikowy dwumiejscowy dolnopłat wolnonośny. Podwozie trójkołowe z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Napęd stanowiły 2 silniki rzędowe 12-cylindrowe M-103 o mocy 633 kW (860 KM) każdy.

Uzbrojenie: 1 stały k.m. kal. 7,62 mm  SzKAS w przodzie kadłuba oraz 1 ruchomy k.m. tego samego typu obserwatora, bomby o masie maksymalnej do 600 kg (normalny ładunek bomb wynosił 400 kg)

Dane techniczne: